Vijftig jaar achter? Nou, misschien tien!
Toen ik de kroeg in Boedapest binnenkwam viel net het schot van wondertje Zoltán Gera, een gejuich steeg op en iedereen schoot in de dansende benen. Toen werd het stiller, de eindtijd kwam naderbij en de Hongaren beten op de nagels. Bij het vierde doelpunt van Nederland van juichde ik, als enige Nederlander... snel de handen schudden met de Hongaren, 'sorry, maar ik kom uit Nederland, dus tja... nee, niks aan de hand, jullie kunnen nog winnen hoor.'
Even naar de wc en bij terugkomst had Kuijt het vijfde doelpunt al gescoord. De man, die vlak voor mij zat, kon deze naam, toen ik vroeg waar dat doelpunt nou ineens vandaan kwam, hoewel met een zeer zuur gezicht en op minachtende toon, fonetisch de naam Kuijt wel zeer goed uitspreken.
Ja, toen was het dus 5-3, en de Hongaren keken me niet meer aan. In stilte aan een tafeltje met een glas kékfrankos heb ik dus helemaal alleen de overwinning gevierd, want ben ik nou Hollander of ben ik Hongaar, met wie heb ik medelijden en met wie juich ik mee? De wijn was trouwens lekker.
Hoe dan ook, ik vond dat Hongarije mooi speelde en 'Hollandia', met al zijn arrogante spatjes maar inderdaad goede voetballers, mag best beseffen dat ze niet zomaar hebben gewonnen, maar dat ze tegen een ploeg hebben gespeeld die het waard is om geroemd te worden. En laat ik nou ook nog eens totaal geen verstand van voetbal hebben!
>>>> | TdS |