Ook al omdat de omstandigheden waaronder het ooit van de aardbodem verdween, meestal dramatisch zijn, heeft een voorwerp dat na honderden of soms zelfs duizenden jaren opeens tevoorschijn komt, iets ontroerends. Aan de schoonheid die de maker het meegaf, voegt de tijd het nodige toe, zeker als het een geheim vertegenwoordigt dat deskundigen met de beste wil van de wereld niet weten te ontraadselen.

De Rudapithecus hungaricus
Miljoenen jaren geleden kon het in Hongarije behoorlijk spoken. In het gebied, omsloten door de Karpaten, het Tatra gebergte en de Alpen, deinde en klotste in die tijd namelijk een reusachtige binnenzee. Bovendien vertoonde de aardkorst er een lange scheur. Aardbevingen waren aan de orde van de dag en langs de breuklijn vormden zich vulkanen, die op gezette tijden ontploften en hun ziedende braaksel onder een oorverdovend gesis het water in lieten lopen.

Het vaak grillige en wilde berglandschap van de Karpaten lijkt het ten westen ervan gelegen gebied effectief van de Zuidrussische steppe af te sluiten. Toch is er van oudsher contact tussen de beide gebieden geweest. Blijkbaar wisten reizigers of migranten te paard zich toch tussen de hoge toppen door te wringen. Het ligt zelfs voor de hand dat er min of meer bekende routes waren. En in de loop der eeuwen waren de Karpaten heel wat keren het decor, waarlangs hele volksstammen of volkeren bepakt en bezakt een nieuwe toekomst tegemoet trokken, of dat althans hoopten. Vaak waren ze afkomstig van de steppe en was het Karpatenbekken hun reisdoel, maar meer dan eens waren er ook volksverhuizers in omgekeerde richting onderweg.