What’s in a name?
Maandag 17 december 2007 - Als ik mij vroeger voorstelde - en dan spreek ik over de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw - volgde steevast de volgende vraag: ’Nagy, Nagy…ben je soms familie van Imre Nagy, de premier van 1956, of de voetballer Nagy bij FC Twente?’ Dat ben ik niet, van geen van beiden, tenminste niet dat ik weet. Ik legde altijd braaf uit dat de naam Nagy een soort Jansen is in Hongarije. Als ik zin had, vertaalde ik mijn naam. Nagy betekent groot en het woord komt veelvuldig voor in het Hongaars, zoals in grootvader en -moeder: nagyapa és nagyanya.
De uitspraak van mijn achternaam - het zijn maar vier letters - is toch een heikele kwestie voor de Nederlandse tong. Ik heette fonetisch: mevrouw naagij, naggij, naagie, naggie, nagi, nage, natsch, notsch, nassie, natsie, nadzjie en als klasgenoten me wilden plagen, werd het nasibal. Toen ik een keer mijn achternaam echt op z'n Hongaars uitsprak: ‘Nadj', heette ik mevrouw Natje. Zo wilde ik niet bekend staan. Vanaf die tijd spreek ik mijn naam als een ‘harde klank' uit: ‘Natsj' en dát zeggen Nederlanders me verheugd na.
Alleen al door mijn naam had ik de aandacht van leraren, kennissen en instanties. Het was niet altijd even prettig, maar ik geef eerlijk toe dat die belangstellende vragen mij niet ten deel waren gevallen als ik Annemarie van Dam had geheten.
Wat waren de Nederlanders geïnteresseerd, toeschietelijk, gastvrij en behulpzaam. We zijn inmiddels dertig jaar verder en er zijn heel wat andere nationaliteiten toegestroomd. En ik zal u verklappen: ik vind de Nederlanders nog steeds belangstellend en behulpzaam! Ik laat graag een tegengeluid horen in deze tijd, waarin de gevestigde media continu tamboereren op de probleemgroepen in de grote steden. Telkens staan de negatievellingen ‘in de picture' met hun grijsgedraaide plaat van de angst voor vreemdelingen. Ik leef in een gewone buitenwijk van een provinciehoofdstad met mensen van velerlei herkomst en dat gaat goed. Ik heb Poolse achterburen, ik praat vaak met de Bosnische beheerder van de sporthal en mijn kinderen hadden en hebben vrienden met een Koerdische, Indonesische, Turkse, Surinaamse, Oekraïense, Marokkaanse, Joodse, Engelse, Hongaarse, Duitse, Peruaanse en Dominicaanse Republiek-achtergrond.
Ik ontken niet dat het een enorme opgave kan zijn om samen te leven, maar ik blijf andere culturen een verrijking vinden. Volgens mij zijn al die vriendelijke Nederlanders die mijn gevluchte vader en zijn lotgenoten destijds hebben opgevangen, dat met me eens. Net als hun kinderen die nu volwassen zijn. Het zou goed zijn als de pers die mensen ook eens zou weten te vinden...
Wordt vervolgd.
| >>>> Auteur | Dorothé Wieseman-Nagy |