Film Lily Lane: geen makkie, wel mooi
Donderdag 9 juni 2016 - Er wordt maar zeer weinig gesproken in de nieuwste film van de Hongaarse filmmaker Bence Fliegauf, maar elk woord telt. Vaak op het irritante af spreekt moeder Rebeka op een ijzige en tergend langzame wijze de woorden uit die in haar 'sprookje' staan, het sprookje dat ze s 'avonds aan haar zoon Dani vertelt voor het slapen gaan. Het is een macaber sprookje dat zich afspeelt in een donker bos en waarin de fee geen fee is.
De meningen in het publiek waren verdeeld na afloop van de filmscreening van Liliom ösvény (Lily Lane) op 4 juni in het Amsterdamse LAB111. 'Je moet van dit genre houden om het te kunnen waarderen, maar ik heb er helemaal niks mee.` `Tja, ik hoef deze film niet nog eens te zien.` 'Een aangrijpend verhaal, een gedicht in beeld.` 'Het is zeker geen film om lekker voor te gaan zitten, maar als je je eraan overgeeft wordt je meegetrokken in een hoewel pijnlijk toch ook hoopgevend verhaal.` 'Beeld en taal zijn zo sterk, alleen de geur ontbreekt nog.` 'Het is een goede film om als rouwverwerking te gebruiken.`Zelf kwam ik opgelucht naar buiten, de lange zit was voorbij. Wat wil de regisseur hiermee, wat wil hij mij vertellen? Ik dacht ook dat ik helemaal niks had met dit soort van films. 'Waarom kreeg deze film toch die grote prijzen toegekend', vroeg een van de bezoekers. In vakkringen wordt die blijkbaar hoog gewaardeerd. Maar als leek vond ik de film maar raar, niet mijn kopje thee. Maar nog dagen bleven de beelden en geluiden mij bij en achteraf zie ik de schoonheid en de boodschap van deze film.
Het is inderdaad geen gemakkelijke film. Van beeld naar beeld als in een cryptisch stripverhaal waarvan je de pagina's door hun letterlijke en figuurlijke zwaarte maar moeizaam om kunt slaan, wordt je langzaam, vaak te langzaam, meegetrokken in het verhaal van Rebeka. Halverwege wilde ik de bioscoopzaal eigenlijk al verlaten, maar toch bleef ik kijken omdat die beeldtaal waanzinnig is, elk detail is bijna tastbaar en voelbaar. De structuur en kleur van de brugleuning van de Margit híd in Boedapest bijvoorbeeld, ik zal die nu altijd anders bekijken. De montage van de zowel van tevoren bedachte, als van die spontaan op de set ontstane scenes, is geniaal. Editor Balázs Budai die in LAB 111 voor een nagesprek aanwezig was heeft mooi werk verricht. Ook het geluid is bepalend. De vogels, het getik op de toetsen van een laptop, het langskomend verkeer en het klotsende water in het thermaalbad brachten mij in een soort van trance. Geen leuke trance overigens. Het was meer als in een hele nare droom waarin je bewust bent van dat je droomt maar die je niet kunt bijsturen, maar die godzijdank aan het eind wel weer licht en helder wordt. Bencze Fliegauf neemt je mee in het onderbewuste. Je daalt eerst af in het donker en komt naar boven in het licht. En, zoals zoon Dani zegt: 'Het leven gaat door.' Eenmaal ontwaakt uit deze zware droom lijkt de werkelijkheid ineens veel mooier.Of je deze film echt moet gaan zien, is de vraag. Als je de traagheid en de verstilling, het rauwe en het, misschien wel specifiek Hongaarse, diepdonkere kunt waarderen, gaan!
Uit persbericht LAB 111: In het Hongaarse drama Lily Lane probeert Rebeka om te gaan met de plotselinge dood van haar moeder. Ze besluit haar vervreemde vader op te zoeken en bij deze zoektocht haar zevenjarige zoon Dani mee te nemen. Samen met Dani bezoekt Rebeka plekken die ze als kind gekend heeft en vertelt verhalen waarvan het niet duidelijk is of ze wel of niet uit haar eigen problematische verleden komen. De film mixt sombere natuurgetrouwe beelden met kleurrijke flashbacks en een sterk gelaagd sound design. De filmmaker Bence Fliegauf, die met zijn vorige film Just the Wind (Csak a szél, 2012) de Zilveren Beer op de Berlinale won, werd met Lily Lane dit jaar ook winnaar van een Zilveren Beer op de Berlinale en de Golden Olive Tree op het European Film Festival in Lecce.
Foto rechtsonder: editor Balász Budai (rechts) in gesprek met Wim Kersbergen van Most Magyarul!
>>>> Door: Tom de Smet