Een flinke portie lichaamsbeweging

Vrijdag 13 december 2013 - Ook in Nederland worden de van oorsprong Hongaarse Mangalica varkens gehouden en twee van de misschien wel meest bevlogen varkenshoeders van het land zijn Sándor Schiferli en Barbara Meyer zu Altenschildesche. Je zou ze eigenlijk papa en mama Mangalica kunnen noemen, zo begaan zijn ze met het wel en wee van hun varkens.

Al jaren is Sándor Schiferli, landbouwingenieur en ambassadeur van Slow Food Nederland, niet gelukkig met het aanbod van varkensvlees in Nederland. De kwaliteit van rundvlees is er wat op vooruit gegaan en soms staan herkomst en ras nu vermeld op de verpakking. Maar bij varkensvlees, op een aantal goede slagerijen na, blijft het gissen waar het vandaan komt, hoe het dier gevoed is en tot welk ras het behoort. Tijdens zijn zoektocht naar geschikte varkens voor zijn project, goed varkensvlees op tafel én de varkens inzetten voor natuurbeheer, besloot Sándor om Mangalica's naar Nederland te halen. Als het vlees daarvan eens in de winkels zou komen te liggen, dacht hij, dan hoeven we nooit meer plofvarken te eten.

Samen met Henk den Hartog, Joop Aerts en Ferry Portugies richtte Sándor 'Wolvarken V.O.F op en eind 2011 kwamen de eerste varkens met Oostenrijkse stamboekpapieren - ook daar worden honderd procent zuivere Mangalica's gefokt - naar de boerderij van Henk in Abcoude. Vier witte, vier rode en vier zwartwitte zwaluwbuiken, van elke soort drie zeugen en een beer, zorgden al snel voor flink wat nageslacht. Ruim honderd biggen verder is er dus meer ruimte nodig om al die varkens te geven wat ze nodig hebben; een flinke portie lichaamsbeweging in het vrije veld waar ze deels hun eigen voedsel kunnen zoeken. Want dat zorgt voor de mooiste kwaliteit vlees én het beste vet.

Sándor loopt niet weg voor lekker varkensvet, in Nederland zouden we dat ook veel meer moeten waarderen. Het vlees krijgt daardoor meer smaak en de mooie structuur - bij Mangalica's is het vlees fijn dooraderd met vet - zorgt voor mals vlees op je bordje. En dit vet bevat, mits er goed gevoerd wordt, ook nog eens meer onverzadigde vetzuren. Kom daar maar eens om bij zo'n opgefokt beest uit de varkensflat. En het pure witte vet? Dat smelt hij uit en smeert het op z'n brood. Hij is nu op zoek naar landgoederen en natuurgebieden in Nederland waar een deel van de uitdijende varkensstapel kan worden ondergebracht. Een groepje is al vertrokken naar een lap grond in Soest en drie van de zwaluwbuiken zijn uit logeren in Hoofddorp in de tuin van restaurant Vork & Mes. Die zijn nog niet rijp voor de slacht, maar het restaurant gaat binnenkort wel aan de slag met het vlees van Sándor's varkens.

Op een heel andere manier kwam Barbara Meyer zu Altenschildesche bij het Mangalica varken terecht. Op zoek naar een pittige partner voor het uit de klauwen gegroeide wildzwijntje Anne, dat een paar jaar daarvoor als weeskind bij haar in de tuin verzeild raakte - geen moeder zwijn in de buurt te bekennen - zocht ze naar een geschikte soort die ze samen samen met Anne zomer en winter buiten kon houden. Ze kwam uit bij een rode Mangalica en met zijn aankomst in Nederland begon Barbara's nieuwe leven. Momenteel heeft ze er tientallen rondlopen op Landgoed Leuvenum. Eind vorig jaar mocht een aantal van hen naar Almere om een deel van het Kromslootpark eens grondig van de daar woekerende berenklauw te ontdoen. Omdat er in die kudde ook een zeug met biggen was, mochten die de rest van de natte winter weer op het droge stro. Momenteel is de verder uitgebreide kudde in een ander deel van het park in Almere aan het werk. Net als Sándor vindt Barbara veel ruimte in de natuur voor deze dieren belangrijk, daarom heeft ze meer van haar varkens verplaatst naar verschillende locaties in Nederland. In de Franse Provence lopen haar varkens ook rond, en die hebben er zelfs de beschikking over een eigen wijngaard.

Ook Barbara houdt van het vet van de Mangalica, omdat het zuiver is en zacht én ook gezond. En hoewel ze graag speelt en knuffelt met de varkens, niet voor iedereen aan te raden, weet ze dat haar varkens die niet voor de fok bedoeld zijn uiteindelijk wel naar de slacht gaan. De kost gaat voor de baat uit, het houden van Mangalica's is geen goedkope zaak. Een Mangalica groeit zeer langzaam en is dus pas later geschikt voor de slacht. Samen met een goede slager in Nederland zorgt ze ervoor dat er mooie producten van worden gemaakt die ze aan huis verkoopt. Haar eerste Mangalica veranderde haar leven dus compleet, of ze is nu buiten bij de varkens, of ze is te vinden op internet. Alles wil ze weten over dit mooie beest en tot diep in de nacht zit ze te chatten met fokkers, chefkoks en slagers, van Londen tot New York. Ze noemen haar Mangalica Lady!

Voor contact en informatie: 

Sándor 

E-mail: 

Facebook: Sandor Schiferli

Barbara

E-mail:  

Facebook: Mangalica Breed

Kijk ook op Ik boer goed, daar zijn twee filmpjes te zien over Barbara en haar varkens. 

>>>> Tekst en foto's: Tom de Smet